Wędruj świadomie!

                Od dewizy wędrowniczej rozpoczął się poprzedni artykuł. Jej słowa głęboko powinny oddziaływać na harcerza, który kontynuuje swoją harcerską ścieżkę w drużynie wędrowniczej . Dewiza jest swoistą instrukcją obsługi wędrownictwa, którą każdy z tych harcerzy powinien znać i rozumieć. Co najważniejsze, to nawet się do niej stosować.
                Charakterystyka metodyki wędrowniczej różni się znacząco od metodyk innych pionów. Wędrownikami mogą być członkowie ZHP w przedziale od 16 do 21 roku życia. Są to, więc ludzie z pewnym stażem, nie tyle harcerskim, co także życiowym. Spoglądając na rozwój psychofizyczny ludzi w takim wieku, szybko możemy sporządzić ich portrety.  Poszukują oni wyzwań. Posiadają, wyrobione na różne tematy,  zdanie. Szukają swojego miejsca w społeczeństwie. Mocno oddziałuje na nich potrzeba samorealizacji. Poszukują uznania w grupie rówieśniczej. Tych potrzeb jest mnóstwo, ale na szczęście metodycy postarali się im sprostać.
                W drużynie wędrowniczej nie ma, a przynajmniej nie powinno być, osoby, która narzuca własne zdanie, akceptowalne przez wszystkich jako ostateczne. Drużynowy nie wprowadza ustroju autorytarnego wśród swoich podopiecznych, ale jest liderem. Głosem rozsądku, który wkracza do akcji, gdy młodzi ludzie bujają w obłokach lub skręcają w ślepą uliczkę. Nakierowuje, ale nie nakazuje, gdy coś idzie nie tak. To demokracja wyłania najlepsze pomysły, które potem są realizowane.  Zbiórki takiej drużyny są momentem, w którym każdy może być tak samo aktywny. Można się dzielić pasjami, przeprowadzając zbiórkę, czy też swoimi przemyśleniami, uczestnicząc w częstych dyskusjach na tematy ważne i przedstawiając własne zdanie wyrobione, poprzez zbieranie różnych doświadczeń.
                Jak w każdej metodyce tak i tu możemy spotkać odpowiednie instrumenty do pracy. Podstawą jest  próba wędrownicza. Jej realizacja ma być dopełnieniem ukształtowanego już, prawie, człowieka. Praca wyczynem, pokazuje mu, że nie ma rzeczy niemożliwych, a coś niezwykłego można zrobić jeśli tylko się tego chce. Dzięki temu przezwycięża on swoje słabości, mierzy z własnym strachem.  Zwieńczeniem tej próby jest nadanie naramiennika wędrowniczego, czyli symbolu będącego dowodem wtajemniczenia danej osoby w ideę rozwoju, poprzez służbę, czy też wyczyn. 
                Dewiza mówi nam, żeby działać. Jak? Ważnym jest, aby wędrownicy znaleźli swoje pole służby, na którym się mogą sprawdzić. Najważniejsza jest obserwacja. Nie można być obojętnym wobec świata, który nas otacza. Wystarczy rozejrzeć się po najbliższej okolicy, aby znaleźć miejsce w którym przyda się nasza pomoc. Mogą to być zajęcia z dziećmi w szpitalu. Może to być pomoc sąsiadowi w odrabianiu lekcji. Może to być... Przykładów można mnożyć! Ograniczeniem jest nasz brak kreatywności i ślepota na potrzeby innych ludzi. Właśnie po to mamy patrzeć. Aby nikt nam tej ślepoty i bezczynności zarzucić nie mógł i dla potrzeby własnego serca, bo czyż nie chodzi o to, aby nieść chętną pomoc bliźnim? Piękne słowa, co? Każdy, kto nosi Krzyż Harcerski przecież je ślubował. Te słowa muszą zatem być nadal aktualne. Przyrzeczenie nie jest tylko tekstem wydrukowanym w poradniku, w dziale "Do zapamiętania". To są słowa, które należy realizować!
                Przed oczami wędrownika podczas jego harcerskiej drogi pojawia się jeszcze coś innego niż przyrzeczenie. Jest to jego dopełnienie, a nawet rozszerzenie, w postaci Kodeksu Wędrowniczego.  Tych kilka zdań, składających się na ów kodeks, mówi nam właśnie o tym jak, ja, jako wędrownik, mogę pełnić swoją harcerską powinność. Jest tam w sposób genialny opisana postawa wędrownika wobec otaczającego go świata. Tam także znajdzie odpowiedź na pytanie "Kim jestem?". Tylko czy ktoś tej odpowiedzi szuka? Czyż nie łatwiej jest nie zadawać sobie trudnych pytań, bo wtedy nie trzeba na nie odpowiadać? To postawa bierna, która nie przystoi członkowi ZHP.
                Pamiętaj wędrowniku, a także przyszły wędrowniku, by w całej wolności jaką daje Ci ta zbliżająca się dorosłość, znaleźć siebie, swoje własne ja, a także siebie, jako część otaczającego Cię świata, który jednak istnieje i czasami Cię potrzebuje. Wyjdź w świat! To jest postawa godna wędrownika, a także przyszłego być może instruktora.

Wojciech Maruszewski